çocuk

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish چوجق‎ (çocuk, “pigling; child”), from Proto-Turkic *čōč- (“child; young pig”); from which also *čōčka (“pig”).

Cognate with Azerbaijani çocuq (“child”), Uzbek jujuq (“small child”), Old Turkic 𐰲𐰆𐰲𐰸 (čočuk, “piglet”).

Pronunciation
  • IPA(key): [t͡ʃo̞ˈd͡ʒuk]
  • Audio(file)

Noun

çocuk (definite accusative çocuğu, plural çocuklar)

  1. child

Declension
Inflection
Nominative çocuk
Definite accusative çocuğu
Singular Plural
Nominative çocuk çocuklar
Definite accusative çocuğu çocukları
Dative çocuğa çocuklara
Locative çocukta çocuklarda
Ablative çocuktan çocuklardan
Genitive çocuğun çocukların
Possessive forms
Singular Plural
1st singular çocuğum çocuklarım
2nd singular çocuğun çocukların
3rd singular çocuğu çocukları
1st plural çocuğumuz çocuklarımız
2nd plural çocuğunuz çocuklarınız
3rd plural çocukları çocukları
Predicative forms
Singular Plural
1st singular çocuğum çocuklarım
2nd singular çocuksun çocuklarsın
3rd singular çocuk
çocuktur		 çocuklar
çocuklardır
1st plural çocukuz çocuklarız
2nd plural çocuksunuz çocuklarsınız
3rd plural çocuklar çocuklardır

Derived terms
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.