έπω

See also: ἕπω

Ancient Greek

From earlier ϝέπος (wépos), from Proto-Hellenic *wékʷos, from Proto-Indo-European *wékʷos, from *wekʷ- (“to speak”). Cognates include Sanskrit वचस् (vácas) and Avestan 𐬬𐬀𐬗𐬀𐬵-‎ (vacah-).

έπω • (épō)

Present: έπω, έπομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	έπω	έπεις	έπει	έπετον	έπετον	έπομεν	έπετε	έπουσῐ(ν)
	subjunctive	έπω	έπῃς	έπῃ	έπητον	έπητον	έπωμεν	έπητε	έπωσῐ(ν)
	optative	έποιμῐ	έποις	έποι	έποιτον	εποίτην	έποιμεν	έποιτε	έποιεν
	imperative		έπε	επέτω	έπετον	επέτων		έπετε	επόντων
middle/ passive	indicative	έπομαι	έπῃ, έπει	έπεται	έπεσθον	έπεσθον	επόμεθᾰ	έπεσθε	έπονται
	subjunctive	έπωμαι	έπῃ	έπηται	έπησθον	έπησθον	επώμεθᾰ	έπησθε	έπωνται
	optative	εποίμην	έποιο	έποιτο	έποισθον	εποίσθην	εποίμεθᾰ	έποισθε	έποιντο
	imperative		έπου	επέσθω	έπεσθον	επέσθων		έπεσθε	επέσθων
		active				middle/passive
infinitive		έπειν				έπεσθαι
participle	m	έπων				επόμενος
	f	έπουσᾰ				επομένη
	n	έπον				επόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

(speak): λέγω (légō), εἴρω (eírō), φρᾰ́ζω (phrázō), φθέγγομαι (phthéngomai), ἀγορεύω (agoreúō)