ποιμαίνω

Ancient Greek

Etymology

From the root of ποιμήν (poimḗn, “shepherd”) +‎ -αίνω (-aínō), from Proto-Indo-European *peh₂- (“to protect, shepherd”). Compare Latin pāscō (“to tend, feed, nourish”), Late Latin pāscor (“to feed onself, eat; pasture, graze”). Cognates include Sanskrit पाति (pā́ti, “to protect”), Old English fōda and fēdan (English food and feed), Old Church Slavonic пасти (pasti, “to pasture”), пища (pišta).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /poi̯.mǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pyˈmɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /pyˈmɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pyˈme.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /piˈme.no/

Verb

ποιμαίνω • (poimaínō)

to herd, feed, take care of, tend a flock
to be a shepherd, to act as a shepherd
(middle, passive) to be herded, be tended; to pasture, graze, feed; roam the pastures; traverse
(figurative) to lead, guide, govern
(figurative) to soothe, charm, beguile; hence deceive
(figurative, biblical) to tend to as a shepherd or pastor; to cherish, nourish, care for, mind
- Septuagint, Psalm 22:1:
  Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει.
  Kúrios poimaínei me kaì oudén me husterḗsei.
  The Lord is my shepherd, and nothing shall I want.
  (literally, “The Lord tends me as a shepherd and nothing for me will be lacking.”)

Inflection

Present: ποιμαίνω, ποιμαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ποιμαίνω	ποιμαίνεις	ποιμαίνει	ποιμαίνετον	ποιμαίνετον	ποιμαίνομεν	ποιμαίνετε	ποιμαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ποιμαίνω	ποιμαίνῃς	ποιμαίνῃ	ποιμαίνητον	ποιμαίνητον	ποιμαίνωμεν	ποιμαίνητε	ποιμαίνωσῐ(ν)
	optative	ποιμαίνοιμῐ	ποιμαίνοις	ποιμαίνοι	ποιμαίνοιτον	ποιμαινοίτην	ποιμαίνοιμεν	ποιμαίνοιτε	ποιμαίνοιεν
	imperative		ποίμαινε	ποιμαινέτω	ποιμαίνετον	ποιμαινέτων		ποιμαίνετε	ποιμαινόντων
middle/ passive	indicative	ποιμαίνομαι	ποιμαίνῃ, ποιμαίνει	ποιμαίνεται	ποιμαίνεσθον	ποιμαίνεσθον	ποιμαινόμεθᾰ	ποιμαίνεσθε	ποιμαίνονται
	subjunctive	ποιμαίνωμαι	ποιμαίνῃ	ποιμαίνηται	ποιμαίνησθον	ποιμαίνησθον	ποιμαινώμεθᾰ	ποιμαίνησθε	ποιμαίνωνται
	optative	ποιμαινοίμην	ποιμαίνοιο	ποιμαίνοιτο	ποιμαίνοισθον	ποιμαινοίσθην	ποιμαινοίμεθᾰ	ποιμαίνοισθε	ποιμαίνοιντο
	imperative		ποιμαίνου	ποιμαινέσθω	ποιμαίνεσθον	ποιμαινέσθων		ποιμαίνεσθε	ποιμαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ποιμαίνειν				ποιμαίνεσθαι
participle	m	ποιμαίνων				ποιμαινόμενος
	f	ποιμαίνουσᾰ				ποιμαινομένη
	n	ποιμαῖνον				ποιμαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: εποίμαινον, εποιμαινόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εποίμαινον	εποίμαινες	εποίμαινε(ν)	εποιμαίνετον	εποιμαινέτην	εποιμαίνομεν	εποιμαίνετε	εποίμαινον
middle/ passive	indicative	εποιμαινόμην	εποιμαίνου	εποιμαίνετο	εποιμαίνεσθον	εποιμαινέσθην	εποιμαινόμεθᾰ	εποιμαίνεσθε	εποιμαίνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ποιμαίνεσκον (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ποιμαίνεσκον	ποιμαίνεσκες	ποιμαίνεσκε(ν)	ποιμαινέσκετον	ποιμαινεσκέτην	ποιμαινέσκομεν	ποιμαινέσκετε	ποιμαίνεσκον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ποιμαινόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ποιμαινόμην	ποιμαίνου	ποιμαίνετο	ποιμαίνεσθον	ποιμαινέσθην	ποιμαινόμε(σ)θᾰ	ποιμαίνεσθε	ποιμαίνοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐποίμανᾰ, ἐποιμανᾰ́μην, ἐποιμάνθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐποίμανᾰ	ἐποίμανᾰς	ἐποίμανε(ν)	ἐποιμάνᾰτον	ἐποιμανᾰ́την	ἐποιμάνᾰμεν	ἐποιμάνᾰτε	ἐποίμανᾰν
	subjunctive	ποιμάνω	ποιμάνῃς	ποιμάνῃ	ποιμάνητον	ποιμάνητον	ποιμάνωμεν	ποιμάνητε	ποιμάνωσῐ(ν)
	optative	ποιμάναιμῐ	ποιμάνειᾰς, ποιμάναις	ποιμάνειε(ν), ποιμάναι	ποιμάναιτον	ποιμαναίτην	ποιμάναιμεν	ποιμάναιτε	ποιμάνειᾰν, ποιμάναιεν
	imperative		ποίμανον	ποιμανᾰ́τω	ποιμάνᾰτον	ποιμανᾰ́των		ποιμάνᾰτε	ποιμανᾰ́ντων
middle	indicative	ἐποιμανᾰ́μην	ἐποιμάνω	ἐποιμάνᾰτο	ἐποιμάνᾰσθον	ἐποιμανᾰ́σθην	ἐποιμανᾰ́μεθᾰ	ἐποιμάνᾰσθε	ἐποιμάνᾰντο
	subjunctive	ποιμάνωμαι	ποιμάνῃ	ποιμάνηται	ποιμάνησθον	ποιμάνησθον	ποιμανώμεθᾰ	ποιμάνησθε	ποιμάνωνται
	optative	ποιμαναίμην	ποιμάναιο	ποιμάναιτο	ποιμάναισθον	ποιμαναίσθην	ποιμαναίμεθᾰ	ποιμάναισθε	ποιμάναιντο
	imperative		ποίμαναι	ποιμανᾰ́σθω	ποιμάνᾰσθον	ποιμανᾰ́σθων		ποιμάνᾰσθε	ποιμανᾰ́σθων
passive	indicative	ἐποιμάνθην	ἐποιμάνθης	ἐποιμάνθη	ἐποιμάνθητον	ἐποιμανθήτην	ἐποιμάνθημεν	ἐποιμάνθητε	ἐποιμάνθησᾰν
	subjunctive	ποιμανθῶ	ποιμανθῇς	ποιμανθῇ	ποιμανθῆτον	ποιμανθῆτον	ποιμανθῶμεν	ποιμανθῆτε	ποιμανθῶσῐ(ν)
	optative	ποιμανθείην	ποιμανθείης	ποιμανθείη	ποιμανθεῖτον, ποιμανθείητον	ποιμανθείτην, ποιμανθειήτην	ποιμανθεῖμεν, ποιμανθείημεν	ποιμανθεῖτε, ποιμανθείητε	ποιμανθεῖεν, ποιμανθείησᾰν
	imperative		ποιμάνθητῐ	ποιμανθήτω	ποιμάνθητον	ποιμανθήτων		ποιμάνθητε	ποιμανθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ποιμᾶναι			ποιμάνᾰσθαι		ποιμανθῆναι
participle	m	ποιμάνᾱς			ποιμανᾰ́μενος		ποιμανθείς
	f	ποιμάνᾱσᾰ			ποιμανᾰμένη		ποιμανθεῖσᾰ
	n	ποιμᾶνᾰν			ποιμανᾰ́μενον		ποιμανθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: πεποίμασμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	πεποίμασμαι	πεποίμανσαι	πεποίμανται	πεποίμανθον	πεποίμανθον	πεποιμάσμεθᾰ	πεποίμανθε	πεποιμάνᾰται
	subjunctive	πεποιμασμένος ὦ	πεποιμασμένος ᾖς	πεποιμασμένος ᾖ	πεποιμασμένω ἦτον	πεποιμασμένω ἦτον	πεποιμασμένοι ὦμεν	πεποιμασμένοι ἦτε	πεποιμασμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	πεποιμασμένος εἴην	πεποιμασμένος εἴης	πεποιμασμένος εἴη	πεποιμασμένω εἴητον/εἶτον	πεποιμασμένω εἰήτην/εἴτην	πεποιμασμένοι εἴημεν/εἶμεν	πεποιμασμένοι εἴητε/εἶτε	πεποιμασμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		πεποίμανσο	πεποιμάνθω	πεποίμανθον	πεποιμάνθων		πεποίμανθε	πεποιμάνθων
						middle/passive
infinitive						πεποιμᾶνθαι
participle	m					πεποιμασμένος
	f					πεποιμασμένη
	n					πεποιμασμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ποιμανέω, ποιμανέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ποιμανέω	ποιμανέεις	ποιμανέει	ποιμανέετον	ποιμανέετον	ποιμανέομεν	ποιμανέετε	ποιμανέουσῐ(ν)
active	optative	ποιμανέοιμῐ	ποιμανέοις	ποιμανέοι	ποιμανέοιτον	ποιμανεοίτην	ποιμανέοιμεν	ποιμανέοιτε	ποιμανέοιεν
middle	indicative	ποιμανέομαι	ποιμανέῃ, ποιμανέει	ποιμανέεται	ποιμανέεσθον	ποιμανέεσθον	ποιμανεόμεθᾰ	ποιμανέεσθε	ποιμανέονται
middle	optative	ποιμανεοίμην	ποιμανέοιο	ποιμανέοιτο	ποιμανέοισθον	ποιμανεοίσθην	ποιμανεοίμεθᾰ	ποιμανέοισθε	ποιμανέοιντο
		active			middle
infinitive		ποιμανέειν			ποιμανέεσθαι
participle	m	ποιμανέων			ποιμανεόμενος
	f	ποιμανέουσᾰ			ποιμανεομένη
	n	ποιμανέον			ποιμανεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ποιμανῶ, ποιμανοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ποιμανῶ	ποιμανεῖς	ποιμανεῖ	ποιμανεῖτον	ποιμανεῖτον	ποιμανοῦμεν	ποιμανεῖτε	ποιμανοῦσῐ(ν)
active	optative	ποιμανοίην, ποιμανοῖμῐ	ποιμανοίης, ποιμανοῖς	ποιμανοίη, ποιμανοῖ	ποιμανοῖτον, ποιμανοίητον	ποιμανοίτην, ποιμανοιήτην	ποιμανοῖμεν, ποιμανοίημεν	ποιμανοῖτε, ποιμανοίητε	ποιμανοῖεν, ποιμανοίησᾰν
middle	indicative	ποιμανοῦμαι	ποιμανῇ	ποιμανεῖται	ποιμανεῖσθον	ποιμανεῖσθον	ποιμανούμεθᾰ	ποιμανεῖσθε	ποιμανοῦνται
middle	optative	ποιμανοίμην	ποιμανοῖο	ποιμανοῖτο	ποιμανοῖσθον	ποιμανοίσθην	ποιμανοίμεθᾰ	ποιμανοῖσθε	ποιμανοῖντο
		active			middle
infinitive		ποιμανεῖν			ποιμανεῖσθαι
participle	m	ποιμανῶν			ποιμανούμενος
	f	ποιμανοῦσᾰ			ποιμανουμένη
	n	ποιμανοῦν			ποιμανούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

ποιμήν (poimḗn)
ποιμενικός (poimenikós)
ποίμνη (poímnē)
ποίμνιον (poímnion)
ποιμᾱνόριον (poimānórion)
ποιμᾱ́ν (poimā́n)
ποιμᾱ́νωρ (poimā́nōr)
ποιμένιος (poiménios)
ποιμνήιος (poimnḗios)
ποιμνῑ́της (poimnī́tēs)

Descendants

Greek: ποιμήν (poimín)
Greek: ποιμενικός (poimenikós)
Greek: ποίμνιον (poímnion)
Greek: ποιμαντορικός (poimantorikós)

References

“ποιμαίνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“ποιμαίνω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“ποιμαίνω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
ποιμαίνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
“ποιμαίνω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
G4165 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.