χαρτομάντης
Greek
Etymology
χαρτο- (charto-, “card; paper”) + μάντης (mántis, “diviner, clairvoyant”). First attested 1886[1] in Katharevousa χαρτομάντις.
Pronunciation
- IPA(key): /xaɾ.toˈman.dis/
- Hyphenation: χαρ‧το‧μά‧ντης
Noun
χαρτομάντης • (chartomántis) m (plural χαρτομάντες, feminine χαρτομάντισσα)
- (male) cartomancer (fortune teller who uses playing cards)
Declension
declension of χαρτομάντης
| case \ number | singular | plural |
|---|---|---|
| nominative | χαρτομάντης • | χαρτομάντες • |
| genitive | χαρτομάντη • | χαρτομαντών • |
| accusative | χαρτομάντη • | χαρτομάντες • |
| vocative | χαρτομάντη • | χαρτομάντες • |
Related terms
- χαρτομαντεία f (chartomanteía, “cartomancy”)
See also
- χαρτορίχτρα f (chartoríchtra, “female cartomancer”)
- ταρό n (taró, “tarot”)
References
- s.v. χαρτομαντεία - Georgios Babiniotis (2002), “χαρτομάντης”, in Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας: […] [Dictionary of the New Greek Language] (in Greek), 2nd edition, Athens: Kentro Lexikologias, →ISBN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.