ψευδαπόστολος

Ancient Greek

From ψευδο- (pseudo-, “false”) +‎ ἀπόστολος (apóstolos, “apostle; ambassador”).

ψευδᾰπόστολος • (pseudapóstolos) m (genitive ψευδᾰποστόλου); second declension

Second declension of ὁ ψευδᾰπόστολος; τοῦ ψευδᾰποστόλου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ψευδᾰπόστολος ho pseudapóstolos	τὼ ψευδᾰποστόλω tṑ pseudapostólō	οἱ ψευδᾰπόστολοι hoi pseudapóstoloi
Genitive	τοῦ ψευδᾰποστόλου toû pseudapostólou	τοῖν ψευδᾰποστόλοιν toîn pseudapostóloin	τῶν ψευδᾰποστόλων tôn pseudapostólōn
Dative	τῷ ψευδᾰποστόλῳ tôi pseudapostólōi	τοῖν ψευδᾰποστόλοιν toîn pseudapostóloin	τοῖς ψευδᾰποστόλοις toîs pseudapostólois
Accusative	τὸν ψευδᾰπόστολον tòn pseudapóstolon	τὼ ψευδᾰποστόλω tṑ pseudapostólō	τοὺς ψευδᾰποστόλους toùs pseudapostólous
Vocative	ψευδᾰπόστολε pseudapóstole	ψευδᾰποστόλω pseudapostólō	ψευδᾰπόστολοι pseudapóstoloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.