ἠθέω

Ancient Greek

From Proto-Indo-European *seh₁y-. Cognates include Old Church Slavonic сито (sito), сѣѭ (sějǫ), Lithuanian sijóti, and Old Norse sald.

ἠθέω • (ēthéō)

I sift, strain
- 300 BCE – 200 BCE, Herodas, Collected Works 3.33
- 200 BCE – 100 BCE, Nicander, Alexipharmaca 324
- 386 BCE – 367 BCE, Plato, Cratylus 402d
- 360 BCE, Plato, Timaeus 59b

Present: ἠθέω, ἠθέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠθέω	ἠθέεις	ἠθέει	ἠθέετον	ἠθέετον	ἠθέομεν	ἠθέετε	ἠθέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἠθέω	ἠθέῃς	ἠθέῃ	ἠθέητον	ἠθέητον	ἠθέωμεν	ἠθέητε	ἠθέωσῐ(ν)
	optative	ἠθέοιμῐ	ἠθέοις	ἠθέοι	ἠθέοιτον	ἠθεοίτην	ἠθέοιμεν	ἠθέοιτε	ἠθέοιεν
	imperative		ἤθεε	ἠθεέτω	ἠθέετον	ἠθεέτων		ἠθέετε	ἠθεόντων
middle/ passive	indicative	ἠθέομαι	ἠθέῃ, ἠθέει	ἠθέεται	ἠθέεσθον	ἠθέεσθον	ἠθεόμεθᾰ	ἠθέεσθε	ἠθέονται
	subjunctive	ἠθέωμαι	ἠθέῃ	ἠθέηται	ἠθέησθον	ἠθέησθον	ἠθεώμεθᾰ	ἠθέησθε	ἠθέωνται
	optative	ἠθεοίμην	ἠθέοιο	ἠθέοιτο	ἠθέοισθον	ἠθεοίσθην	ἠθεοίμεθᾰ	ἠθέοισθε	ἠθέοιντο
	imperative		ἠθέου	ἠθεέσθω	ἠθέεσθον	ἠθεέσθων		ἠθέεσθε	ἠθεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠθέειν				ἠθέεσθαι
participle	m	ἠθέων				ἠθεόμενος
	f	ἠθέουσᾰ				ἠθεομένη
	n	ἠθέον				ἠθεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἠθῶ, ἠθοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠθῶ	ἠθεῖς	ἠθεῖ	ἠθεῖτον	ἠθεῖτον	ἠθοῦμεν	ἠθεῖτε	ἠθοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἠθῶ	ἠθῇς	ἠθῇ	ἠθῆτον	ἠθῆτον	ἠθῶμεν	ἠθῆτε	ἠθῶσῐ(ν)
	optative	ἠθοίην, ἠθοῖμῐ	ἠθοίης, ἠθοῖς	ἠθοίη, ἠθοῖ	ἠθοῖτον, ἠθοίητον	ἠθοίτην, ἠθοιήτην	ἠθοῖμεν, ἠθοίημεν	ἠθοῖτε, ἠθοίητε	ἠθοῖεν, ἠθοίησᾰν
	imperative		ἤθει	ἠθείτω	ἠθεῖτον	ἠθείτων		ἠθεῖτε	ἠθούντων
middle/ passive	indicative	ἠθοῦμαι	ἠθεῖ, ἠθῇ	ἠθεῖται	ἠθεῖσθον	ἠθεῖσθον	ἠθούμεθᾰ	ἠθεῖσθε	ἠθοῦνται
	subjunctive	ἠθῶμαι	ἠθῇ	ἠθῆται	ἠθῆσθον	ἠθῆσθον	ἠθώμεθᾰ	ἠθῆσθε	ἠθῶνται
	optative	ἠθοίμην	ἠθοῖο	ἠθοῖτο	ἠθοῖσθον	ἠθοίσθην	ἠθοίμεθᾰ	ἠθοῖσθε	ἠθοῖντο
	imperative		ἠθοῦ	ἠθείσθω	ἠθεῖσθον	ἠθείσθων		ἠθεῖσθε	ἠθείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠθεῖν				ἠθεῖσθαι
participle	m	ἠθῶν				ἠθούμενος
	f	ἠθοῦσᾰ				ἠθουμένη
	n	ἠθοῦν				ἠθούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἤθεον, ἠθεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤθεον	ἤθεες	ἤθεε(ν)	ἠθέετον	ἠθεέτην	ἠθέομεν	ἠθέετε	ἤθεον
middle/ passive	indicative	ἠθεόμην	ἠθέου	ἠθέετο	ἠθέεσθον	ἠθεέσθην	ἠθεόμεθᾰ	ἠθέεσθε	ἠθέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἤθουν, ἠθούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤθουν	ἤθεις	ἤθει	ἠθεῖτον	ἠθείτην	ἠθοῦμεν	ἠθεῖτε	ἤθουν
middle/ passive	indicative	ἠθούμην	ἠθοῦ	ἠθεῖτο	ἠθεῖσθον	ἠθείσθην	ἠθούμεθᾰ	ἠθεῖσθε	ἠθοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἤθησᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἤθησᾰ	ἤθησᾰς	ἤθησε(ν)	ἠθήσᾰτον	ἠθησᾰ́την	ἠθήσᾰμεν	ἠθήσᾰτε	ἤθησᾰν
	subjunctive	ἠθήσω	ἠθήσῃς	ἠθήσῃ	ἠθήσητον	ἠθήσητον	ἠθήσωμεν	ἠθήσητε	ἠθήσωσῐ(ν)
	optative	ἠθήσαιμῐ	ἠθήσειᾰς, ἠθήσαις	ἠθήσειε(ν), ἠθήσαι	ἠθήσαιτον	ἠθησαίτην	ἠθήσαιμεν	ἠθήσαιτε	ἠθήσειᾰν, ἠθήσαιεν
	imperative		ἤθησον	ἠθησᾰ́τω	ἠθήσᾰτον	ἠθησᾰ́των		ἠθήσᾰτε	ἠθησᾰ́ντων
		active
infinitive		ἠθῆσαι
participle	m	ἠθήσᾱς
	f	ἠθήσᾱσᾰ
	n	ἠθῆσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἤθημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἤθημαι	ἤθησαι	ἤθηται	ἤθησθον	ἤθησθον	ἠθήμεθᾰ	ἤθησθε	ἤθηνται
	subjunctive	ἠθημένος ὦ	ἠθημένος ᾖς	ἠθημένος ᾖ	ἠθημένω ἦτον	ἠθημένω ἦτον	ἠθημένοι ὦμεν	ἠθημένοι ἦτε	ἠθημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἠθημένος εἴην	ἠθημένος εἴης	ἠθημένος εἴη	ἠθημένω εἴητον/εἶτον	ἠθημένω εἰήτην/εἴτην	ἠθημένοι εἴημεν/εἶμεν	ἠθημένοι εἴητε/εἶτε	ἠθημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἤθησο	ἠθήσθω	ἤθησθον	ἠθήσθων		ἤθησθε	ἠθήσθων
						middle/passive
infinitive						ἠθῆσθαι
participle	m					ἠθημένος
	f					ἠθημένη
	n					ἠθημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

“ἠθέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“ἠθέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
ἠθέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.