Cinna
Latin
Etymology
Likely from Etruscan.
Pronunciation
(Classical) IPA(key): /ˈkin.na/, [ˈkɪnːä]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈt͡ʃin.na/, [ˈt͡ʃinːä]
Proper noun
Cinna m sg (genitive Cinnae); first declension
Declension
First-declension noun, singular only.
| Case | Singular |
|---|---|
| Nominative | Cinna |
| Genitive | Cinnae |
| Dative | Cinnae |
| Accusative | Cinnam |
| Ablative | Cinnā |
| Vocative | Cinna |
References
- “Cinna”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Cinna in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.