adauctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of adaugeō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | adauctus | adaucta | adauctum | adauctī | adauctae | adaucta | |
| Genitive | adauctī | adauctae | adauctī | adauctōrum | adauctārum | adauctōrum | |
| Dative | adauctō | adauctō | adauctīs | ||||
| Accusative | adauctum | adauctam | adauctum | adauctōs | adauctās | adaucta | |
| Ablative | adauctō | adauctā | adauctō | adauctīs | |||
| Vocative | adaucte | adaucta | adauctum | adauctī | adauctae | adaucta | |
Descendants
- Aromanian: adaptu
- Old French: aoit
- French: aoite, aouite (Normandy, Picardy, Touraine, Wallony, from adaucta)
- Picard: aoète, raoète (from adaucta, with prefix re- added)
- → Portuguese: adauto
References
- “adauctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- adauctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.