aestimatus
Latin
    
    Etymology
    
Perfect passive participle of aestimō.
Participle
    
aestimātus (feminine aestimāta, neuter aestimātum); first/second-declension participle
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | aestimātus | aestimāta | aestimātum | aestimātī | aestimātae | aestimāta | |
| Genitive | aestimātī | aestimātae | aestimātī | aestimātōrum | aestimātārum | aestimātōrum | |
| Dative | aestimātō | aestimātō | aestimātīs | ||||
| Accusative | aestimātum | aestimātam | aestimātum | aestimātōs | aestimātās | aestimāta | |
| Ablative | aestimātō | aestimātā | aestimātō | aestimātīs | |||
| Vocative | aestimāte | aestimāta | aestimātum | aestimātī | aestimātae | aestimāta | |
Descendants
    
References
    
- “aestimatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- aestimatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.