arcessitus
Latin
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ar.kesˈsiː.tus/, [ärkɛs̠ˈs̠iːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ar.t͡ʃesˈsi.tus/, [ärt͡ʃesˈsiːt̪us]
Etymology 1
Perfect passive participle of arcessō.
Adjective
arcessītus (feminine arcessīta, neuter arcessītum); first/second-declension adjective
- foreign (brought from elsewhere)
- extraneous
- self-inflicted
- having been sent for, summoned
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | arcessītus | arcessīta | arcessītum | arcessītī | arcessītae | arcessīta | |
| Genitive | arcessītī | arcessītae | arcessītī | arcessītōrum | arcessītārum | arcessītōrum | |
| Dative | arcessītō | arcessītō | arcessītīs | ||||
| Accusative | arcessītum | arcessītam | arcessītum | arcessītōs | arcessītās | arcessīta | |
| Ablative | arcessītō | arcessītā | arcessītō | arcessītīs | |||
| Vocative | arcessīte | arcessīta | arcessītum | arcessītī | arcessītae | arcessīta | |
Declension
Fourth-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | arcessītus | arcessītūs |
| Genitive | arcessītūs | arcessītuum |
| Dative | arcessītuī | arcessītibus |
| Accusative | arcessītum | arcessītūs |
| Ablative | arcessītū | arcessītibus |
| Vocative | arcessītus | arcessītūs |
References
- “arcessitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “arcessitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- arcessitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.