attrectatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of attrectō.
Participle
attrectātus (feminine attrectāta, neuter attrectātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | attrectātus | attrectāta | attrectātum | attrectātī | attrectātae | attrectāta | |
| Genitive | attrectātī | attrectātae | attrectātī | attrectātōrum | attrectātārum | attrectātōrum | |
| Dative | attrectātō | attrectātō | attrectātīs | ||||
| Accusative | attrectātum | attrectātam | attrectātum | attrectātōs | attrectātās | attrectāta | |
| Ablative | attrectātō | attrectātā | attrectātō | attrectātīs | |||
| Vocative | attrectāte | attrectāta | attrectātum | attrectātī | attrectātae | attrectāta | |
References
- “attrectatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “attrectatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- attrectatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.