auxiliatus
Latin
Etymology
Perfect participle of auxilior
Participle
auxiliātus (feminine auxiliāta, neuter auxiliātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | auxiliātus | auxiliāta | auxiliātum | auxiliātī | auxiliātae | auxiliāta | |
| Genitive | auxiliātī | auxiliātae | auxiliātī | auxiliātōrum | auxiliātārum | auxiliātōrum | |
| Dative | auxiliātō | auxiliātō | auxiliātīs | ||||
| Accusative | auxiliātum | auxiliātam | auxiliātum | auxiliātōs | auxiliātās | auxiliāta | |
| Ablative | auxiliātō | auxiliātā | auxiliātō | auxiliātīs | |||
| Vocative | auxiliāte | auxiliāta | auxiliātum | auxiliātī | auxiliātae | auxiliāta | |
References
- “auxiliatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- auxiliatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.