beneplacitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of benēplaceō.
Participle
benēplacitus m (feminine benēplacita, neuter benēplacitum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | benēplacitus | benēplacita | benēplacitum | benēplacitī | benēplacitae | benēplacita | |
| Genitive | benēplacitī | benēplacitae | benēplacitī | benēplacitōrum | benēplacitārum | benēplacitōrum | |
| Dative | benēplacitō | benēplacitae | benēplacitō | benēplacitīs | benēplacitīs | benēplacitīs | |
| Accusative | benēplacitum | benēplacitam | benēplacitum | benēplacitōs | benēplacitās | benēplacita | |
| Ablative | benēplacitō | benēplacitā | benēplacitō | benēplacitīs | benēplacitīs | benēplacitīs | |
| Vocative | benēplacite | benēplacita | benēplacitum | benēplacitī | benēplacitae | benēplacita | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.