bibitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of bibō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | bibitus | bibita | bibitum | bibitī | bibitae | bibita | |
| Genitive | bibitī | bibitae | bibitī | bibitōrum | bibitārum | bibitōrum | |
| Dative | bibitō | bibitō | bibitīs | ||||
| Accusative | bibitum | bibitam | bibitum | bibitōs | bibitās | bibita | |
| Ablative | bibitō | bibitā | bibitō | bibitīs | |||
| Vocative | bibite | bibita | bibitum | bibitī | bibitae | bibita | |
Descendants
References
- “bibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- bibitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.