blivan
Old Dutch
Etymology
From Proto-Germanic *bilībaną.
Inflection
Conjugation of blīvan (strong class 1)
| infinitive | blīvan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | blīvu | blēf |
| 2nd person singular | blīvis, blīvist | blivi |
| 3rd person singular | blīvit | blēf |
| 1st person plural | blīvon | blivun |
| 2nd person plural | blīvet | blivut |
| 3rd person plural | blīvunt | blivun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | blīve | blivi |
| 2nd person singular | blīves, blīvest | blivis, blivist |
| 3rd person singular | blīve | blivi |
| 1st person plural | blīven | blivin |
| 2nd person plural | blīvet | blivit |
| 3rd person plural | blīvent | blivint |
| imperative | present | |
| singular | blīv | |
| plural | blīvet | |
| participle | present | past |
| blīvandi | geblivon | |
Descendants
Further reading
- “bilīvan”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.