brzęczeć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *bręčati.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈbʐɛn.t͡ʂɛt͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɛnt͡ʂɛt͡ɕ
  • Syllabification: brzę‧czeć

Verb

brzęczeć impf

  1. (intransitive) to buzz
  2. (intransitive) to hum
  3. (intransitive) to clang

Conjugation
Conjugation of brzęczeć impf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive brzęczeć
present tense 1st brzęczę brzęczymy
2nd brzęczysz brzęczycie
3rd brzęczy brzęczą
impersonal brzęczy się
past tense 1st brzęczałem brzęczałam brzęczeliśmy brzęczałyśmy
2nd brzęczałeś brzęczałaś brzęczeliście brzęczałyście
3rd brzęczał brzęczała brzęczało brzęczeli brzęczały
impersonal brzęczono
future tense 1st będę brzęczał,
będę brzęczeć
 będę brzęczała,
będę brzęczeć
 będziemy brzęczeli,
będziemy brzęczeć
 będziemy brzęczały,
będziemy brzęczeć
2nd będziesz brzęczał,
będziesz brzęczeć
 będziesz brzęczała,
będziesz brzęczeć
 będziecie brzęczeli,
będziecie brzęczeć
 będziecie brzęczały,
będziecie brzęczeć
3rd będzie brzęczał,
będzie brzęczeć
 będzie brzęczała,
będzie brzęczeć
 będzie brzęczało,
będzie brzęczeć
 będą brzęczeli,
będą brzęczeć
 będą brzęczały,
będą brzęczeć
impersonal będzie brzęczeć się
conditional 1st brzęczałbym brzęczałabym brzęczelibyśmy brzęczałybyśmy
2nd brzęczałbyś brzęczałabyś brzęczelibyście brzęczałybyście
3rd brzęczałby brzęczałaby brzęczałoby brzęczeliby brzęczałyby
impersonal brzęczono by
imperative 1st niech brzęczę brzęczmy
2nd brzęcz brzęczcie
3rd niech brzęczy niech brzęczą
active adjectival participle brzęczący brzęcząca brzęczące brzęczący brzęczące
contemporary adverbial participle brzęcząc
verbal noun brzęczenie

Derived terms
nouns

Further reading
  • brzęczeć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • brzęczeć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.