canonicus
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek κανονικός (kanonikós).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /kaˈno.ni.kus/, [käˈnɔnɪkʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /kaˈno.ni.kus/, [käˈnɔːnikus]
Declension
Second-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | canonicus | canonicī |
| Genitive | canonicī | canonicōrum |
| Dative | canonicō | canonicīs |
| Accusative | canonicum | canonicōs |
| Ablative | canonicō | canonicīs |
| Vocative | canonice | canonicī |
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | canonicus | canonica | canonicum | canonicī | canonicae | canonica | |
| Genitive | canonicī | canonicae | canonicī | canonicōrum | canonicārum | canonicōrum | |
| Dative | canonicō | canonicō | canonicīs | ||||
| Accusative | canonicum | canonicam | canonicum | canonicōs | canonicās | canonica | |
| Ablative | canonicō | canonicā | canonicō | canonicīs | |||
| Vocative | canonice | canonica | canonicum | canonicī | canonicae | canonica | |
Derived terms
- canonicatus
- canonicalis
- canonicē
- vīcus canonicus
Descendants
References
- “canonicus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- canonicus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- canonicus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.