certatus
Latin
Participle
certātus (feminine certāta, neuter certātum, adverb certātim); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | certātus | certāta | certātum | certātī | certātae | certāta | |
| Genitive | certātī | certātae | certātī | certātōrum | certātārum | certātōrum | |
| Dative | certātō | certātō | certātīs | ||||
| Accusative | certātum | certātam | certātum | certātōs | certātās | certāta | |
| Ablative | certātō | certātā | certātō | certātīs | |||
| Vocative | certāte | certāta | certātum | certātī | certātae | certāta | |
Noun
certatus m (genitive certatūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | certatus | certatūs |
| Genitive | certatūs | certatuum |
| Dative | certatuī | certatibus |
| Accusative | certatum | certatūs |
| Ablative | certatū | certatibus |
| Vocative | certatus | certatūs |
References
- “certatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- certatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Online Latin dictionary, Olivetti
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.