circumiens
Latin
Etymology
Present participle of circumeō.
Participle
circumiēns m, f, n (genitive circumeuntis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | circumiēns | circumiēns | circumeuntēs | circumeuntia | |
| Genitive | circumeuntis | circumeuntis | circumeuntium | circumeuntium | |
| Dative | circumeuntī | circumeuntī | circumeuntibus | circumeuntibus | |
| Accusative | circumeuntem | circumiēns | circumeuntēs | circumeuntia | |
| Ablative | circumeuntī | circumeuntī | circumeuntibus | circumeuntibus | |
| Vocative | circumiēns | circumiēns | circumeuntēs | circumeuntia | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.