comminutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of comminuō.
Participle
comminūtus (feminine comminūta, neuter comminūtum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | comminūtus | comminūta | comminūtum | comminūtī | comminūtae | comminūta | |
| Genitive | comminūtī | comminūtae | comminūtī | comminūtōrum | comminūtārum | comminūtōrum | |
| Dative | comminūtō | comminūtō | comminūtīs | ||||
| Accusative | comminūtum | comminūtam | comminūtum | comminūtōs | comminūtās | comminūta | |
| Ablative | comminūtō | comminūtā | comminūtō | comminūtīs | |||
| Vocative | comminūte | comminūta | comminūtum | comminūtī | comminūtae | comminūta | |
Descendants
- Italian: comminuto
References
- “comminutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- comminutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.