communicans
Latin
Etymology
Present participle of commūnicō.
Participle
commūnicāns m, f, n (genitive commūnicantis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | commūnicāns | commūnicāns | commūnicantēs | commūnicantia | |
| Genitive | commūnicantis | commūnicantis | commūnicantium | commūnicantium | |
| Dative | commūnicantī | commūnicantī | commūnicantibus | commūnicantibus | |
| Accusative | commūnicantem | commūnicāns | commūnicantēs, commūnicantīs | commūnicantia | |
| Ablative | commūnicante, commūnicantī1 | commūnicante, commūnicantī1 | commūnicantibus | commūnicantibus | |
| Vocative | commūnicāns | commūnicāns | commūnicantēs | commūnicantia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.