concitus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of concieō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | concitus | concita | concitum | concitī | concitae | concita | |
| Genitive | concitī | concitae | concitī | concitōrum | concitārum | concitōrum | |
| Dative | concitō | concitō | concitīs | ||||
| Accusative | concitum | concitam | concitum | concitōs | concitās | concita | |
| Ablative | concitō | concitā | concitō | concitīs | |||
| Vocative | concite | concita | concitum | concitī | concitae | concita | |
Etymology 2
Perfect passive participle of conciō.
Participle
concītus (feminine concīta, neuter concītum); first/second-declension participle
- Alternative form of concieō
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | concītus | concīta | concītum | concītī | concītae | concīta | |
| Genitive | concītī | concītae | concītī | concītōrum | concītārum | concītōrum | |
| Dative | concītō | concītō | concītīs | ||||
| Accusative | concītum | concītam | concītum | concītōs | concītās | concīta | |
| Ablative | concītō | concītā | concītō | concītīs | |||
| Vocative | concīte | concīta | concītum | concītī | concītae | concīta | |
References
- “concitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “concitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.