conculcatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of conculcō.
Participle
conculcātus (feminine conculcāta, neuter conculcātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | conculcātus | conculcāta | conculcātum | conculcātī | conculcātae | conculcāta | |
| Genitive | conculcātī | conculcātae | conculcātī | conculcātōrum | conculcātārum | conculcātōrum | |
| Dative | conculcātō | conculcātō | conculcātīs | ||||
| Accusative | conculcātum | conculcātam | conculcātum | conculcātōs | conculcātās | conculcāta | |
| Ablative | conculcātō | conculcātā | conculcātō | conculcātīs | |||
| Vocative | conculcāte | conculcāta | conculcātum | conculcātī | conculcātae | conculcāta | |
References
- “conculcatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- conculcatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.