concupitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of concupīscō.
Participle
concupītus (feminine concupīta, neuter concupītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | concupītus | concupīta | concupītum | concupītī | concupītae | concupīta | |
| Genitive | concupītī | concupītae | concupītī | concupītōrum | concupītārum | concupītōrum | |
| Dative | concupītō | concupītō | concupītīs | ||||
| Accusative | concupītum | concupītam | concupītum | concupītōs | concupītās | concupīta | |
| Ablative | concupītō | concupītā | concupītō | concupītīs | |||
| Vocative | concupīte | concupīta | concupītum | concupītī | concupītae | concupīta | |
References
- “concupitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.