coortus
Latin
Etymology
Perfect active participle of coorior.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | coortus | coorta | coortum | coortī | coortae | coorta | |
| Genitive | coortī | coortae | coortī | coortōrum | coortārum | coortōrum | |
| Dative | coortō | coortō | coortīs | ||||
| Accusative | coortum | coortam | coortum | coortōs | coortās | coorta | |
| Ablative | coortō | coortā | coortō | coortīs | |||
| Vocative | coorte | coorta | coortum | coortī | coortae | coorta | |
References
- “coortus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- coortus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.