deiciens
Latin
    
    Etymology
    
Present participle of dēiciō.
Inflection
    
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | dēiciēns | dēiciēns | dēicientēs | dēicientia | |
| Genitive | dēicientis | dēicientis | dēicientium | dēicientium | |
| Dative | dēicientī | dēicientī | dēicientibus | dēicientibus | |
| Accusative | dēicientem | dēiciēns | dēicientēs, dēicientīs | dēicientia | |
| Ablative | dēiciente, dēicientī1 | dēiciente, dēicientī1 | dēicientibus | dēicientibus | |
| Vocative | dēiciēns | dēiciēns | dēicientēs | dēicientia | |
1When used purely as an adjective.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.