designatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēsignō.
Participle
dēsignātus (feminine dēsignāta, neuter dēsignātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | dēsignātus | dēsignāta | dēsignātum | dēsignātī | dēsignātae | dēsignāta | |
| Genitive | dēsignātī | dēsignātae | dēsignātī | dēsignātōrum | dēsignātārum | dēsignātōrum | |
| Dative | dēsignātō | dēsignātō | dēsignātīs | ||||
| Accusative | dēsignātum | dēsignātam | dēsignātum | dēsignātōs | dēsignātās | dēsignāta | |
| Ablative | dēsignātō | dēsignātā | dēsignātō | dēsignātīs | |||
| Vocative | dēsignāte | dēsignāta | dēsignātum | dēsignātī | dēsignātae | dēsignāta | |
References
- “designatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.