dicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dicō (“devote”).
Participle
dicātus (feminine dicāta, neuter dicātum); first/second-declension participle
- dedicated, devoted, having been dedicated.
- consecrated, deified, having been deified.
- appropriated to, devoted to, assigned to, set apart for, having been assigned to.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | dicātus | dicāta | dicātum | dicātī | dicātae | dicāta | |
| Genitive | dicātī | dicātae | dicātī | dicātōrum | dicātārum | dicātōrum | |
| Dative | dicātō | dicātō | dicātīs | ||||
| Accusative | dicātum | dicātam | dicātum | dicātōs | dicātās | dicāta | |
| Ablative | dicātō | dicātā | dicātō | dicātīs | |||
| Vocative | dicāte | dicāta | dicātum | dicātī | dicātae | dicāta | |
References
- “dicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- dicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.