diducens
Latin
Etymology
Present participle of dīdūcō.
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | dīdūcēns | dīdūcēns | dīdūcentēs | dīdūcentia | |
| Genitive | dīdūcentis | dīdūcentis | dīdūcentium | dīdūcentium | |
| Dative | dīdūcentī | dīdūcentī | dīdūcentibus | dīdūcentibus | |
| Accusative | dīdūcentem | dīdūcēns | dīdūcentēs, dīdūcentīs | dīdūcentia | |
| Ablative | dīdūcente, dīdūcentī1 | dīdūcente, dīdūcentī1 | dīdūcentibus | dīdūcentibus | |
| Vocative | dīdūcēns | dīdūcēns | dīdūcentēs | dīdūcentia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.