dimicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīmicō.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | dīmicātus | dīmicāta | dīmicātum | dīmicātī | dīmicātae | dīmicāta | |
| Genitive | dīmicātī | dīmicātae | dīmicātī | dīmicātōrum | dīmicātārum | dīmicātōrum | |
| Dative | dīmicātō | dīmicātae | dīmicātō | dīmicātīs | dīmicātīs | dīmicātīs | |
| Accusative | dīmicātum | dīmicātam | dīmicātum | dīmicātōs | dīmicātās | dīmicāta | |
| Ablative | dīmicātō | dīmicātā | dīmicātō | dīmicātīs | dīmicātīs | dīmicātīs | |
| Vocative | dīmicāte | dīmicāta | dīmicātum | dīmicātī | dīmicātae | dīmicāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.