dimissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīmittō (“send away, dismiss”).
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | dīmissus | dīmissa | dīmissum | dīmissī | dīmissae | dīmissa | |
| Genitive | dīmissī | dīmissae | dīmissī | dīmissōrum | dīmissārum | dīmissōrum | |
| Dative | dīmissō | dīmissō | dīmissīs | ||||
| Accusative | dīmissum | dīmissam | dīmissum | dīmissōs | dīmissās | dīmissa | |
| Ablative | dīmissō | dīmissā | dīmissō | dīmissīs | |||
| Vocative | dīmisse | dīmissa | dīmissum | dīmissī | dīmissae | dīmissa | |
References
- “dimissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dimissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dimissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.