diribitus
Latin
    
    Etymology
    
Perfect passive participle of diribeō.
Declension
    
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | diribitus | diribita | diribitum | diribitī | diribitae | diribita | |
| Genitive | diribitī | diribitae | diribitī | diribitōrum | diribitārum | diribitōrum | |
| Dative | diribitō | diribitae | diribitō | diribitīs | diribitīs | diribitīs | |
| Accusative | diribitum | diribitam | diribitum | diribitōs | diribitās | diribita | |
| Ablative | diribitō | diribitā | diribitō | diribitīs | diribitīs | diribitīs | |
| Vocative | diribite | diribita | diribitum | diribitī | diribitae | diribita | |
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.