discalceatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discalceō
Participle
discalceātus (feminine discalceāta, neuter discalceātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | discalceātus | discalceāta | discalceātum | discalceātī | discalceātae | discalceāta | |
| Genitive | discalceātī | discalceātae | discalceātī | discalceātōrum | discalceātārum | discalceātōrum | |
| Dative | discalceātō | discalceātō | discalceātīs | ||||
| Accusative | discalceātum | discalceātam | discalceātum | discalceātōs | discalceātās | discalceāta | |
| Ablative | discalceātō | discalceātā | discalceātō | discalceātīs | |||
| Vocative | discalceāte | discalceāta | discalceātum | discalceātī | discalceātae | discalceāta | |
References
- “discalceatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.