discubitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discumbō.
Participle
discubitus (feminine discubita, neuter discubitum); first/second-declension participle
- reclined (at table)
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | discubitus | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
| Genitive | discubitī | discubitae | discubitī | discubitōrum | discubitārum | discubitōrum | |
| Dative | discubitō | discubitō | discubitīs | ||||
| Accusative | discubitum | discubitam | discubitum | discubitōs | discubitās | discubita | |
| Ablative | discubitō | discubitā | discubitō | discubitīs | |||
| Vocative | discubite | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
Declension
Fourth-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | discubitus | discubitūs |
| Genitive | discubitūs | discubituum |
| Dative | discubituī | discubitibus |
| Accusative | discubitum | discubitūs |
| Ablative | discubitū | discubitibus |
| Vocative | discubitus | discubitūs |
References
- “discubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.