disculciatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of disculciō.
Participle
disculciātus m (feminine disculciāta, neuter disculciātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | disculciātus | disculciāta | disculciātum | disculciātī | disculciātae | disculciāta | |
| Genitive | disculciātī | disculciātae | disculciātī | disculciātōrum | disculciātārum | disculciātōrum | |
| Dative | disculciātō | disculciātae | disculciātō | disculciātīs | disculciātīs | disculciātīs | |
| Accusative | disculciātum | disculciātam | disculciātum | disculciātōs | disculciātās | disculciāta | |
| Ablative | disculciātō | disculciātā | disculciātō | disculciātīs | disculciātīs | disculciātīs | |
| Vocative | disculciāte | disculciāta | disculciātum | disculciātī | disculciātae | disculciāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.