displicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of displicō
Participle
displicātus (feminine displicāta, neuter displicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | displicātus | displicāta | displicātum | displicātī | displicātae | displicāta | |
| Genitive | displicātī | displicātae | displicātī | displicātōrum | displicātārum | displicātōrum | |
| Dative | displicātō | displicātō | displicātīs | ||||
| Accusative | displicātum | displicātam | displicātum | displicātōs | displicātās | displicāta | |
| Ablative | displicātō | displicātā | displicātō | displicātīs | |||
| Vocative | displicāte | displicāta | displicātum | displicātī | displicātae | displicāta | |
References
- “displicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.