dobiec

Polish

Etymology

From do- +‎ biec.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈdɔ.bjɛt͡s/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔbjɛt͡s
  • Syllabification: do‧biec

Verb

dobiec pf (imperfective dobiegać)

  1. (intransitive) to run to, to reach by running [+ do (genitive) = to somewhere]
  2. (intransitive, of time) to come, to arrive
  3. (intransitive, of a path) to run to, to lead to

Conjugation
Conjugation of dobiec pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive dobiec
future tense 1st dobiegnę dobiegniemy
2nd dobiegniesz dobiegniecie
3rd dobiegnie dobiegną
impersonal dobiegnie się
past tense 1st dobiegłem dobiegłam dobiegliśmy dobiegłyśmy
2nd dobiegłeś dobiegłaś dobiegliście dobiegłyście
3rd dobiegł dobiegła dobiegło dobiegli dobiegły
impersonal dobiegnięto
conditional 1st dobiegłbym dobiegłabym dobieglibyśmy dobiegłybyśmy
2nd dobiegłbyś dobiegłabyś dobieglibyście dobiegłybyście
3rd dobiegłby dobiegłaby dobiegłoby dobiegliby dobiegłyby
impersonal dobiegnięto by
imperative 1st niech dobiegnę dobiegnijmy
2nd dobiegnij dobiegnijcie
3rd niech dobiegnie niech dobiegną
anterior adverbial participle dobiegłszy
verbal noun dobiegnięcie

Further reading
  • dobiec in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • dobiec in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.