doręczyć

Polish

Etymology

From do- +‎ ręczyć.

Pronunciation
  • IPA(key): /dɔˈrɛn.t͡ʂɨt͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɛnt͡ʂɨt͡ɕ
  • Syllabification: do‧rę‧czyć

Verb

doręczyć pf (imperfective doręczać)

  1. (transitive, automotive, transport) to deliver, to hand over

Conjugation
Conjugation of doręczyć pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive doręczyć
future tense 1st doręczę doręczymy
2nd doręczysz doręczycie
3rd doręczy doręczą
impersonal doręczy się
past tense 1st doręczyłem doręczyłam doręczyliśmy doręczyłyśmy
2nd doręczyłeś doręczyłaś doręczyliście doręczyłyście
3rd doręczył doręczyła doręczyło doręczyli doręczyły
impersonal doręczono
conditional 1st doręczyłbym doręczyłabym doręczylibyśmy doręczyłybyśmy
2nd doręczyłbyś doręczyłabyś doręczylibyście doręczyłybyście
3rd doręczyłby doręczyłaby doręczyłoby doręczyliby doręczyłyby
impersonal doręczono by
imperative 1st niech doręczę doręczmy
2nd doręcz doręczcie
3rd niech doręczy niech doręczą
passive adjectival participle doręczony doręczona doręczone doręczeni doręczone
anterior adverbial participle doręczywszy
verbal noun doręczenie

Derived terms
nouns
adjective
  • doręczycielski

Further reading
  • doręczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • doręczyć in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.