emonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēmoneō
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | ēmonitus | ēmonita | ēmonitum | ēmonitī | ēmonitae | ēmonita | |
| Genitive | ēmonitī | ēmonitae | ēmonitī | ēmonitōrum | ēmonitārum | ēmonitōrum | |
| Dative | ēmonitō | ēmonitae | ēmonitō | ēmonitīs | ēmonitīs | ēmonitīs | |
| Accusative | ēmonitum | ēmonitam | ēmonitum | ēmonitōs | ēmonitās | ēmonita | |
| Ablative | ēmonitō | ēmonitā | ēmonitō | ēmonitīs | ēmonitīs | ēmonitīs | |
| Vocative | ēmonite | ēmonita | ēmonitum | ēmonitī | ēmonitae | ēmonita | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.