emotus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēmoveō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | ēmōtus | ēmōta | ēmōtum | ēmōtī | ēmōtae | ēmōta | |
| Genitive | ēmōtī | ēmōtae | ēmōtī | ēmōtōrum | ēmōtārum | ēmōtōrum | |
| Dative | ēmōtō | ēmōtō | ēmōtīs | ||||
| Accusative | ēmōtum | ēmōtam | ēmōtum | ēmōtōs | ēmōtās | ēmōta | |
| Ablative | ēmōtō | ēmōtā | ēmōtō | ēmōtīs | |||
| Vocative | ēmōte | ēmōta | ēmōtum | ēmōtī | ēmōtae | ēmōta | |
References
- “emotus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- emotus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.