emunctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēmungō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | ēmūnctus | ēmūncta | ēmūnctum | ēmūnctī | ēmūnctae | ēmūncta | |
| Genitive | ēmūnctī | ēmūnctae | ēmūnctī | ēmūnctōrum | ēmūnctārum | ēmūnctōrum | |
| Dative | ēmūnctō | ēmūnctō | ēmūnctīs | ||||
| Accusative | ēmūnctum | ēmūnctam | ēmūnctum | ēmūnctōs | ēmūnctās | ēmūncta | |
| Ablative | ēmūnctō | ēmūnctā | ēmūnctō | ēmūnctīs | |||
| Vocative | ēmūncte | ēmūncta | ēmūnctum | ēmūnctī | ēmūnctae | ēmūncta | |
References
- “emunctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “emunctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- emunctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.