emuniens
Latin
Etymology
Present participle of ēmūniō.
Participle
ēmūniēns m, f, n (genitive ēmūnientis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | ēmūniēns | ēmūniēns | ēmūnientēs | ēmūnientia | |
| Genitive | ēmūnientis | ēmūnientis | ēmūnientium | ēmūnientium | |
| Dative | ēmūnientī | ēmūnientī | ēmūnientibus | ēmūnientibus | |
| Accusative | ēmūnientem | ēmūniēns | ēmūnientēs, ēmūnientīs | ēmūnientia | |
| Ablative | ēmūniente, ēmūnientī1 | ēmūniente, ēmūnientī1 | ēmūnientibus | ēmūnientibus | |
| Vocative | ēmūniēns | ēmūniēns | ēmūnientēs | ēmūnientia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.