envenimen
Middle English
Etymology
From Old French envenimer; equivalent to en- + venym + -en (“infinitival ending”).
Pronunciation
- IPA(key): /ɛnˈvɛnəmən/, /ənˈvɛnimən/
Verb
envenimen
Conjugation
Conjugation of envenimen (weak)
| infinitive | (to) envenimen | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | envenime | envenimede |
| 2nd person singular | envenimest | envenimedest |
| 3rd person singular | envenimeth, envenimeþ | envenimede |
| plural | envenimen | envenimeden |
| subjunctive | present | past |
| singular | envenime | envenimede |
| plural | envenimen | envenimeden |
| imperative | present | |
| singular | envenime | |
| plural | envenimeth, envenimeþ | |
| participle | present | past |
| envenimende, enveniminge | envenimed, yenvenimed | |
Synonyms
Related terms
Descendants
- English: envenom
References
- “envenimen (v.)” in MED Online, Ann Arbor, Mich.: University of Michigan, 2007, retrieved 2018-05-02.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.