eruens
Latin
    
    Etymology
    
Present participle of ēruō.
Participle
    
ēruēns m, f, n (genitive ēruentis); third declension
Inflection
    
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | ēruēns | ēruēns | ēruentēs | ēruentia | |
| Genitive | ēruentis | ēruentis | ēruentium | ēruentium | |
| Dative | ēruentī | ēruentī | ēruentibus | ēruentibus | |
| Accusative | ēruentem | ēruēns | ēruentēs, ēruentīs | ēruentia | |
| Ablative | ēruente, ēruentī1 | ēruente, ēruentī1 | ēruentibus | ēruentibus | |
| Vocative | ēruēns | ēruēns | ēruentēs | ēruentia | |
1When used purely as an adjective.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.