eruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ērumpō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | ēruptus | ērupta | ēruptum | ēruptī | ēruptae | ērupta | |
| Genitive | ēruptī | ēruptae | ēruptī | ēruptōrum | ēruptārum | ēruptōrum | |
| Dative | ēruptō | ēruptō | ēruptīs | ||||
| Accusative | ēruptum | ēruptam | ēruptum | ēruptōs | ēruptās | ērupta | |
| Ablative | ēruptō | ēruptā | ēruptō | ēruptīs | |||
| Vocative | ērupte | ērupta | ēruptum | ēruptī | ēruptae | ērupta | |
References
- “eruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “eruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- eruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.