evinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ēvinciō
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | ēvīnctus | ēvīncta | ēvīnctum | ēvīnctī | ēvīnctae | ēvīncta | |
| Genitive | ēvīnctī | ēvīnctae | ēvīnctī | ēvīnctōrum | ēvīnctārum | ēvīnctōrum | |
| Dative | ēvīnctō | ēvīnctō | ēvīnctīs | ||||
| Accusative | ēvīnctum | ēvīnctam | ēvīnctum | ēvīnctōs | ēvīnctās | ēvīncta | |
| Ablative | ēvīnctō | ēvīnctā | ēvīnctō | ēvīnctīs | |||
| Vocative | ēvīncte | ēvīncta | ēvīnctum | ēvīnctī | ēvīnctae | ēvīncta | |
References
- “evinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- evinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- evinctus in D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary, Wiley Publishing, 1968
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.