fanitalis
Latin
Etymology
From fānum (“temple, sanctuary”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /faː.niˈtaː.lis/, [fäːnɪˈt̪äːlʲɪs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /fa.niˈta.lis/, [fäniˈt̪äːlis]
Adjective
fānitālis (neuter fānitāle); third-declension two-termination adjective
- Of or pertaining to a temple
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | fānitālis | fānitāle | fānitālēs | fānitālia | |
| Genitive | fānitālis | fānitālium | |||
| Dative | fānitālī | fānitālibus | |||
| Accusative | fānitālem | fānitāle | fānitālēs fānitālīs |
fānitālia | |
| Ablative | fānitālī | fānitālibus | |||
| Vocative | fānitālis | fānitāle | fānitālēs | fānitālia | |
References
- “fanitalis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- fanitalis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.