imminutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imminuō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | imminūtus | imminūta | imminūtum | imminūtī | imminūtae | imminūta | |
| Genitive | imminūtī | imminūtae | imminūtī | imminūtōrum | imminūtārum | imminūtōrum | |
| Dative | imminūtō | imminūtō | imminūtīs | ||||
| Accusative | imminūtum | imminūtam | imminūtum | imminūtōs | imminūtās | imminūta | |
| Ablative | imminūtō | imminūtā | imminūtō | imminūtīs | |||
| Vocative | imminūte | imminūta | imminūtum | imminūtī | imminūtae | imminūta | |
References
- “imminutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “imminutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- imminutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.