imperatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of imperō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | imperātus | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta | |
| Genitive | imperātī | imperātae | imperātī | imperātōrum | imperātārum | imperātōrum | |
| Dative | imperātō | imperātō | imperātīs | ||||
| Accusative | imperātum | imperātam | imperātum | imperātōs | imperātās | imperāta | |
| Ablative | imperātō | imperātā | imperātō | imperātīs | |||
| Vocative | imperāte | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta | |
References
- “imperatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- imperatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- imperatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.