impugnatus
Latin
    
    Etymology
    
Perfect passive participle of impugnō (“attack, fight against”).
Participle
    
impugnātus (feminine impugnāta, neuter impugnātum); first/second-declension participle
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | impugnātus | impugnāta | impugnātum | impugnātī | impugnātae | impugnāta | |
| Genitive | impugnātī | impugnātae | impugnātī | impugnātōrum | impugnātārum | impugnātōrum | |
| Dative | impugnātō | impugnātō | impugnātīs | ||||
| Accusative | impugnātum | impugnātam | impugnātum | impugnātōs | impugnātās | impugnāta | |
| Ablative | impugnātō | impugnātā | impugnātō | impugnātīs | |||
| Vocative | impugnāte | impugnāta | impugnātum | impugnātī | impugnātae | impugnāta | |
References
    
- “impugnatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- impugnatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.